Nóg een keer loslaten

Standard

Loslaten is machteloosheid toegeven,

Hetgeen betekent dat ik het resultaat niet in handen heb.

Loslaten is niet ontkennen, maar accepteren.

Loslaten is niet spijt hebben van het verleden

Maar groeien en leven voor de toekomst.

Lieve mensen,

Daar zit ik dan weer; zo snel na het ontslag uit mijn vorige opname, ging het de afgelopen weken weer snel bergafwaarts met me. Ben ik te vroeg met ontslag gegaan, de vorige keer? Of is het gewoon een feit dat ik in een slechte periode in mijn leven zit? Met allerlei ingrijpende en aangrijpende gebeurtenissen.

Wat het ook is…zondagavond heeft Erik me weer naar de psychiatrische afdeling gebracht. Hebben we gesprekken gevoerd. Hebben we bewust gekozen voor opnieuw een opname. Omdat het voor mezelf en ook voor Erik niet goed zou zijn, als ik zó in de war, thuis zou blijven.

Het gedicht Loslaten reisde per toeval mee in mijn bagage. De drie bovenstaande fragmenten koos ik uit. Ze zijn bijzonder van toepassing.

Natuurlijk voel ik me heel machteloos. Dat een bepaalde stoornis in mijn hoofd, mijn leven overneemt. Dat ik dingen vergeet. Dat ik gevangen zit in een heel kleine wereld, waar niets van klopt. Waar bijna niets van buitenaf doordringt. En áls het soms wel doordringt, dan met een enorme impact.

Ik kan het niet ontkennen. Daarvoor is het te prominent aanwezig. Ik probeer het te accepteren. Dat valt nog niet mee! Tranen stromen veelvuldig. Regelmatig heb ik korte gesprekjes met de verpleging. En dat brengt me steeds een stapje dichterbij acceptatie. Acceptatie dat ik – naast alles wat ik óók ben – ik toch psychiatrisch patiënte ben. En misschien wel altijd blijf. Net als iemand die diabeet is.

Niet spijt hebben van het verleden? Dat is iets om over na te denken. Als dát me dichter bij groeien en leven voor de toekomst brengt, ga ik dat zeker doen!

De goede toekomst lijkt nog ver weg. Maar elk stapje wat ik voorwaarts zet, brengt me toch dichterbij de toekomst, dat ik weer op een gezonde manier thuis ben. Op mijn prachtige boot. Met Erik en de diertjes. Met mezelf.

Ik doe mijn best…

One thought on “Nóg een keer loslaten

Leave a reply to Annelies Cancel reply