Het zijn drukke tijden, in mijn doorgaans rustige leventje. De gebeurtenissen, die allemaal behoorlijke impact hebben, volgen elkaar in hoog tempo op. Geen blije gebeurtenissen.
Manlief kwam lelijk ten val toen hij de honden aan het uitlaten was en heeft een hersenschudding en gebroken rib. Dus dat betekent veel rust nemen en goed voor hem zorgen. Ik doe het met liefde.
Bijna tegelijkertijd kwam het bericht dat schoonmamma in het ziekenhuis kwam, met een ernstige ziekte. Dus tussen de rustmomenten door, tuffen we met regelmaat naar het ziekenhuis. En maken onze telefoons overuren, met de SMS-jes, die ons updaten over de wel een wee’s van mamma’s gezondheid.
Niet eerder in onze anderhalf jaar jonge relatie, was er zoveel onderling contact met de broers en zussen van mijn partner. Dat op zich heeft ook impact.
Ik heb er een grote schoonfamilie bijgekregen, toen ik een relatie aanging met Erik. Als nieuwste spruit in dat geheel, is dat wennen. Zij hebben allemaal al een heel leven met elkaar opgetrokken. Ik kom er nieuw bij. Maak de mooie, maar ook lastige dingetjes die spelen, opeens van heel dichtbij mee. Ben een onderdeel geworden van dat geheel.
Ook al verzucht ik de afgelopen weken regelmatig dat het zoveel is wat momenteel op ons pad komt, ik vind het toch ook heel bijzonder. Intens. Met emoties die diep raken.
Vandaag, tussen de SMS-jes door, waren er bij mij even de tranen. Voor het grootste deel van ontroering. Dat me dit – de liefde en genegenheid voor schoonmamma, schoonzussen en zwagers – toch zomaar ten deel is gevallen toen ik met manlief een liefdevolle relatie begon.
Maar ook tranen om het gemis van mijn eigen moeder. Ze is al heel lang geleden gestorven. Ik heb haar nauwelijks gekend. En toch kan ik haar zo schrijnend missen. Gewoon even als dochter de gebeurtenissen en emoties die voorbij komen met haar willen kunnen delen. Soms zijn moeders gewoon onvervangbaar. Onmisbaar.
Ik ben vanmiddag even in bed gekropen. Helemaal alleen met mijn gedachten en gevoelens. Mijn hart dichtbij haar.
En zo kwam ik weer even thuis.
Inktspatjes 