Die éne vraag

Partners zijn elkaars emotionele schuilplaats. Zij moeten zich door de ander gewaardeerd, belangrijk en geliefd voelen.

Elke dag dat ik nu weer opgenomen ben, komt ons kleine Fiatje, met ‘aan boord’ Erik en onze twee honden, Freddie en Durk, het terrein oprijden. Ik zorg voor een kopje koffie. En dan liggen we – afhankelijk van het weer – of samen in het prachtige park wat aan de kliniek grenst. Of we liggen gezamenlijk even op het veel te smalle éénpersoonsbed, op mijn kamer. We kletsen met elkaar. Vertellen elkaar wat we gedaan hebben. Bij mij is dat natuurlijk niet zoveel. Ik luister graag naar de verhalen van Erik, over een opgeruimd huis, of de klussen die hij gedaan heeft. Of bij wie hij ‘s avonds weer uitgenodigd is om een hapje mee te eten. Er zijn veel zorgzame vrienden en kennissen in onze omgeving. Erik hoeft bijna nooit zelf te koken. Af en toe haalt hij een frietje of een pizza. Liefdevol vertelt hij mij dat hij zich nu alweer verheugt op de lekkere maaltijden die ik altijd maak.

Elke dag is het feest, als Erik komt! Mijn maatje, mijn rots in de branding, mijn ontzettend lieve vriend, waarbij ik mag en kan schuilen. Waarbij ik 100% mezelf kan zijn.

Hij mist me. Tegenwoordig redt hij zich wel thuis. Maar is het niet gezellig. En neemt hij weinig tijd voor zichzelf, omdat – juist dan – hij er zo mee geconfronteerd wordt dat ik er niet ben.

Het gaat ons allebei goed, zelfs ondanks dat ik af en toe opgenomen ben. Over de gehele linie zijn we allebei sterker en stabieler geworden. Krijgen we vaak te horen dat we “goed bezig zijn”, met de projecten waarmee we een zinvolle invulling geven aan ons dagelijks leven. Samen overleven we stormen. Samen zijn we een goed team.

We zijn elkaars liefde van ons leven. Zelfs al waren er eerdere relaties, zowel bij Erik als ook bij mij.

We liggen samen op het éénpersoonsbed op de afdeling. Plotsklaps wordt Erik stil. En heel serieus. Met vochtige ogen stelt hij mij die éne vraag: “Wil je met me trouwen”?

Ik antwoord “Ja”, natuurlijk ook met vochtige ogen.

Een prachtig moment. Om niet te vergeten! En – heel symbolisch – juist op die plek waar alles drie jaar geleden begon.

Wat zijn we rijk geworden!