Met blijheid…

Vorige week maandag was een prachtige, emotionele dag.

De dag begon vreemd. Toen we met ons bootje naar de overkant wilden varen, om daar onze hondjes uit te laten, zag ik dat een aangemeerd plezierjacht bezig was te zinken. Dus hingen we al vroeg aan de telefoon met brandweer, politie en buurvrouw, die het telefoonnummer van de eigenaar had.

Terwijl mijn dag een prachtige wending kreeg, waar ik de hele dag zoet mee was, was de eigenaar van het bootje de hele dag druk met pompen, pompen, pompen…

Erik toog naar zijn klus. Ik deed de normale dagelijkse taakjes, totdat Erik een uur later belde; de dierenambulance was naar ons onderweg met een bevallende poes, die bij iemand in de tuin gevonden was. Er waren al drie kittens geboren. Ik zette alles klaar; de bench, de noodattributen voor bij de bevalling (wat te denken van een klosje garen en een rietje!). En daar kwam het hele spul. Speciaal in een grote mand, zodat mamma de ruimte had. Mamma en drie allerschattigste kleine kittens. Twee cypers-zwart, één rode. We legden ze in de bench. Terwijl ik bezig was met het bedenken van namen, had ik uitzicht op mamma en haar kleine grut, wat heerlijk lag te drinken. Ach, ik was vergeten hoe klein het was. Ik was vergeten hoe mooi het is. Ik was helemaal opgewonden, verrukt. Ik kon mamma Grace gewoon aaien, ik kon ook haar kindjes oppakken. De aanwezigheid van de honden was geen probleem. Onze eigen katten, die natuurlijk nieuwsgierig waren wat er onder die deken zat, dat was andere koek. Grace gromde fel naar ze.

Toen alles gesetteld leek en ik van plan was even de ogen dicht te doen (moe geworden van al die mooie emoties), toen opeens gebeurde het. Mamma begon te hijgen. Ze had weeën. De honden even uit de kamer, onze eigen katten idem dito. Ik ging bij de bench zitten. Een nieuw kitten werd geboren. Maar mamma Grace deed er niets mee. Dus moest ik assisteren. Nooit eerder gedaan in mijn leven. Trillend over mijn hele lijf. Zou het kitten het halen? Ik brak het vlies, ik legde het kitten bij mamma’s snoet… en jawel…het leefde! Binnen een mum van tijd werd het kitten droog gelikt en al even zo snel lag het bij mamma te drinken. Ik was helemaal ontroerd. Dat ik dit mee mocht maken; dat mamma Grace en ik dat samen deden. Gewoon in één woord; prachtig.

Toen ik daarna helemaal verguld aan een kopje koffie zat, begon Grace nogmaals te hijgen. Uiteindelijk werd er nóg een kitten geboren, op dezelfde manier. Met mijn hulp en het spannende moment of het kitten zou ademen.

Vijf krioelende, sabbelende kittens. Wat een ontroerend geluk.

Mamma Grace ging slapen. Ik ook even. Met in mijn hazenslaapje met één oor luisteren naar wat er in de bench, aan het voeteneind van mijn bed, allemaal gebeurde.

Vanavond hebben we het bed in de bench verschoond en de kittens gewogen. Het hele spul ligt er comfortabel bij.

Ik vond het een prachtige dag. En ik ben er heel trots op dat ik mamma Grace mocht helpen en dat ik bijgedragen heb aan twee nieuwe leventjes op deze wereld te zetten. Wij zullen het de komende tijd druk genoeg krijgen met vijf kittens die straks gaan lopen, spelen, achter elkaar aan rennen.

En dan uiteindelijk hopen we voor zowel mamma Grace als de kleintjes een mooi, nieuw thuis te vinden. Dát is de kroon op ons werk.

Die dag vergeet ik nooit meer!