Afgelopen week hadden we een weekje vakantie. We maakten wat uitjes, vanuit onze thuisbasis, de boot. Het was heerlijk om op pad te zijn. Lekker toeren, genieten van mooi landschap. Wat bij vrienden en kennissen langs. En dan aan het eind van de dag moe en voldaan weer terug naar huis. Naar ons thuis.
In zowel de Happinez als het Psychologie-magazine las ik artikelen over thuis, over je thuis-voelen. Is dat enkel en alleen verbonden aan de plek waar je woont? De plek waar je (dierbare) spulletjes staan.
Volgens socioloog Jan Willem Duyvendak, die een onderzoek deed naar dat mooie thuis-voelen, is het zelfs een emotie. Hij noemt het een ‘stille’ emotie, omdat – als je je thuis voelt – daar eerder onderuitzakken op de bank en ontspanning bij hoort, dan dat je echt in actie komt, zoals bij de meeste andere emoties.
Het is niet alleen de plek waar je woning staat en de spullen die je vergaard hebt, waardoor je je thuis voelt. Componenten als vertrouwdheid, veiligheid en zelfverwerkelijking (jezelf kunnen zijn) vormen een belangrijke basis, waardoor je je echt thuis kunt voelen.
Voor mij is mijn boot echt mijn Thuis, met hoofdletter T.
Zodra we het doodlopende laantje op draaien, heb ik dat geweldige, rustgevende gevoel dat ik weer thuiskom. Bij onze spulletjes, onze diertjes. Ons rustige leven, zonder al teveel prikkels van buitenaf.
Maar ik kom ook thuis bij mezelf, telkens weer.
Voordat ik – alweer vijf jaar geleden – deze boot kocht, was ik jarenlang zoekende geweest. Ik geloof dat ik in de tijd vóór de boot in totaal achttien keer verhuisd ben. Als ik op een nieuwe plek kwam te wonen, was ik altijd razend enthousiast. Maar na twee jaar kriebelde het zo, werd ik zo onrustig, dat ik weer op zoek ging naar een andere plek om te wonen. Ik had een huis. De dierbare spulletjes sjouwde ik met me mee en kregen telkens een nieuwe plek. Daar genoot ik ook van, maar het ware gevoel van me thuis-voelen ontbrak.
Dat zat in mijn binnenste. Hoe kon ik me thuis-voelen, waar dan ook, als er van binnen geen basisveiligheid was? Als ik geen enkel vertrouwen had, niet in mezelf, niet in een ander. Als ik nooit mezelf kon zijn, simpelweg omdat ik mezelf niet liefhad.
Het is interessant dat ik het pas langer dan die twee jaar in een huis volhield, toen ik mijn woonplaats, waar ik van oorsprong geworteld was, verliet en verruilde voor het platteland, ver van mijn oorsprong vandaan.
Ook al kende ik hier niemand, toch voelde ik me hier al meer thuis, dan wat ik ooit gevoeld had. Dat heeft met veiligheid te maken. Een veiligheid die ik nooit eerder had gehad. Die ik in mezelf verworven had. Vanuit dat kleine beetje veiligheid – minder angst – kon ik bouwen aan vertrouwdheid en mezelf zijn. Bouwen aan me thuis-voelen.
Toen ik vijf jaar geleden op het punt in mijn leven stond dat ik single was en er de gelegenheid was iets voor mezelf te kunnen kopen, waar ik kon wonen, kwam de boot op mijn pad. Waarschijnlijk had het ook iets heel anders kunnen zijn.
Het is niet de plek of de boot die me dat thuis-gevoel geeft, hoewel het wel een prachtige plek is. Het is mijn eigen verworven gevoel van veiligheid, vertrouwen, en zeker ook innerlijke rust en balans, wat me – telkens als ik het laantje op rijd – weer dat prachtige thuis-gevoel geeft.
Inderdaad, het is veel meer een emotie dan dat het een gegeven is.
Als we aan het eind van een dagje uit ‘s avonds heerlijk relaxed op bed zitten, met nog even een drankje, uitzicht over het kabbelende water, wordt dat thuis-voelen een hele tastbare emotie. Waar geen woorden voor hoeven te zijn. We zijn thuis!
Inktspatjes 