Kleren maken de vrouw

De afgelopen weken heb ik me helemaal kunnen laten gaan, in er zo netjes en leuk mogelijk uitzien. Heerlijk om met de Kerstdagen een echte chique jurk te dragen. En ook met de jaarwisseling, zal ik er weer tip-top uitzien.

Kleding heeft altijd wel een behoorlijke rol voor me gespeeld. Hoewel ik zeker niet het type ben, wat altijd met de laatste mode mee hoeft te lopen (behalve toen ik een jaar of twintig was), ik heb toch een behoorlijk aantal leuke kledingstukken in de kast. Ik vind het heerlijk om telkens weer nieuwe combinaties uit te zoeken. Dat kan ook vaak, want afgezien dat mijn figuur door de jaren heen ongeveer gelijk gebleven is, en ik zuinig ben op mijn kleding, ik krijg ook regelmatig kleding van andere vrouwen, die net een maatje meer zijn geworden. Met mijn maatje 36 (waar ik best trots op ben), staat veel me ook leuk.

Vaak wordt gedacht dat mensen die in de psychiatrie meelopen er per definitie slonzig uitzien. Over het algemeen genomen was ik daar, in de jaren dat ik vaak opgenomen werd, een uitzondering op. Hoewel – het moet gezegd – ook ik kende de periodes dat ik steevast in joggingpak rond sjokte. Het was zelfs een alarmsignaal; of joggingpak of over-de-top netjes.

Ik heb nooit zo begrepen dat mijn psychiater kon zien dat het níet goed met me ging, als ik – kleren piekfijn in orde – haar kamer binnen schreed.

Vlak voordat ze naar een andere baan vertrok, onthulde ze het geheim; het was te zien aan mijn overdadige make-up. Ze moet wel een scherpe opmerkingsgave hebben gehad, want voor mijn gevoel maak ik me altijd op dezelfde manier op; beetje oogschaduw, klein lijntje eyeliner, mascara en soms lippenstift.

De laatste tijd, sinds ik me aanzienlijk beter voel, maar ook sinds ik Erik als partner heb, vind ik het nóg leuker me mooi aan te kleden. Ik draag wat vaker rokjes. Ook met de achterliggende gedachte dat ik dat nu nog gemakkelijk kan doen, maar dat dat, met het klimmen der jaren, misschien niet meer zo leuk staat. Ik vind het ook leuk me mooi aan te kleden voor Erik. Wat dat betreft is Erik een heerlijke, eerlijke man, die me vaak complimentjes maakt als ik er leuk uitzie, hoewel hij – incidenteel – ook zegt als hij me iets niet vindt staan.

Dat gebeurde ook een tijdje geleden. Bij het plaatselijke tweedehands kledingwinkeltje, met allerlei, niet alledaagse, opvallende kleding, hing een rode hoed buiten te pronken. Geweldig vond ik ‘m! En jawel, ik heb die hoed gekocht! Maar, ik moest ook een nieuwe nette winterjas hebben, voor over al die rokjes, die ik draag. Bij de hoed had ik een zwarte, erg opvallende jas uitgezocht. Ik vond ‘m mooi, de verkoopster ook, maar Erik had er maar één woord voor; afschuwelijk! Dus die koop ging niet door.

Vervolgens kwam Erik aan met een andere prachtige jas, met allerlei kleurtjes en borduursels. Hij zat me als gegoten. Hij kleurde goed bij mijn hoed. Zelfs de verkoopster vond dat ik dat écht niet kon laten liggen en kwam me tegemoet met een mooie prijs.

En nu voel ik me dus op en top mooi!

Toevallig had ik laatst een afspraak bij de GGZ-instelling. Mijn hulpverlener zag me aankomen en hield de deur voor me open. “Dat doe ik alleen voor dames”, zei hij.

Oftewel, ik ben een dame! En daar voel ik me goed bij. Het maakt me blij!

Chapeau!