Dankbaarheid

Ik ben dankbaar! Als ik, vanaf mijn nieuwe bed in de woonkamer, om me heen kijk, zie ik een plezierig tafereel. Diertjes, honden en katten, liggen lekker te soezen. Helemaal op hun gemak. Manlief komt af en toe de kamer in om een plank te zagen, die hij dan vervolgens meeneemt naar de badkamer, waar hij een nieuw plafond aan het creëren is. Zelf heb ik net een zelfgebouwd keukenkastje in de verf gezet. Op mijn manier, dus met ruime pauzes. Nu ‘moet’ ik dan weer een poosje rusten. Ik zou ervan kunnen balen, dat ik niet verder kan met klussen. Toch voel ik me dankbaar. Gewoon – of juist heel speciaal – met het prachtige, gemoedelijke leven dat we leiden. Gemoedelijk!

De gemoederen zijn weer bedaard. Nadat de afgelopen week de emoties hoog opliepen en ik allesbehalve dankbaarheid voelde.

Ik had weer een afspraak met een nieuwe arts. Daarheen verwezen door een vorige arts. Vooraf was ik bang. Bang voor het mogelijke vooroordeel, wat deze nieuwe arts zou uiten, over ‘tussen de oren’. Achteraf was ik boos. Echte interesse was ver te zoeken. Geen tijd. Hij kon de oorzaak van mijn pijnklachten niet vinden. En daarmee was de kous af. Officieel heten mijn klachten nu ‘onverklaarbaar’.

‘s Avonds lagen we op bed. En keken we elkaar diep in de ogen. En namen we een besluit. We laten het erbij zitten! Ons mooie, harmonieuze leven laten we niet vergallen door artsen, die handelen vanuit wat ze geleerd is en kortzichtigheid.

Er is veel meer dan alleen een oorzaak móeten weten. Er is ons rijke leven, met samen-zijn, met andere mensen helpen. Met hobby’s als klussen en wandelen, met eigen paarse rolstoel. Er is mijn schrijven en mijn opvangen van katten. Wat ik prima kan, zelfs al ben ik gehandicapt. Of misschien wel beter kan, dankzij handicap. Er is deze prachtige boot, met het fantastische, rustgevende uitzicht, vanuit mijn bed.

O, er zijn zóveel redenen om dankbaar te zijn!

Uit mijn voorraadje artikelen, pluk ik het artikel over dankbaarheid. Ik lees dat dankbaarheid werkt als een vergrootglas; het vergroot de goede dingen uit. Ik lees ook dat dankbaarheid toeneemt met de leeftijd en dat het ook nog goed is voor je lijf. Bovendien; mensen die hoog scoren op een dankbaarheidstest, zijn over het algemeen gelukkige mensen. Ze hebben vaker positieve emoties, zijn tevredener met hun leven en hebben positieve verwachtingen voor de toekomst.

Het klopt. Onze toekomst ziet er leuk uit. We gaan de boot verbouwen, aangepast aan mijn handicap. We hoeven niet meer stad en land af te reizen, op consult bij één of andere arts, die het ook niet weet. Maar dat niet durft te erkennen.

Ik mailde ons besluit aan mijn vorige psychiater. En zij sloeg de spijker precies op de kop; de geneeskunde weet nog lang niet alles en heeft zeker zijn beperkingen.

Ik laat alle ruis achter me! En geniet van ons heerlijke, gemoedelijke leven. Zelfs mét handicap.

Er is zóveel om dankbaar voor te zijn! Ik voel me een blije invalide!